De term hooggevoeligheid is een term die steeds bekender en beter geaccepteerd wordt in de huidige maatschappij. Naast hoogsensitiviteit kom je tegenwoordig ook steeds vaker een andere term tegen die vaak wordt geassocieerd met hooggevoeligheid, namelijk nieuwetijdskinderen. Wat is een nieuwetijdskind? En als je hoogsensitief bent, ben je dan ook een nieuwetijdskind? In deze blog zoomen wij in op deze twee begrippen en of ze iets met elkaar te maken hebben.
Hoogsensitviteit: lust of last? Of misschien wel beiden? Volgens het boek Leven met hoogsensitiviteit kan hoogsensitiviteit een “lust” zijn zodra je weet hoe je hier handig gebruik van kunt maken én wanneer je je in een ondersteunende en stimulerende omgeving bevindt. Je kunt onder deze omstandigheden een sterke persoonlijke groei doormaken – meer dan je niet-HSP medemens. In het boek biedt de auteur je tips en tools om constructief om te gaan met hoogsensitiviteit.
Tijdens het voorbereiden van mijn reis naar Bali was ik opzoek naar een plek waar ik mezelf kon inzetten als vrijwilliger. Hoewel mijn omgeving tegen mij zei: ‘ach ga toch lekker vakantie vieren, je hoeft niet altijd iets te doen’, voelde ik diep van binnen dat ik nog wel eens iets kon betekenen voor mensen op Bali. Maar hoe of wat werd mij niet duidelijk totdat ik in de auto stapte van de vriendelijke taximan Erwin.
“Ik wil je graag doorverwijzen naar de fysiotherapeut die gespecialiseerd is in psychosomatische klachten”. Ik zie mezelf nog zitten op de bank bij de fysio. Ik heb een lichte kromming in mijn rug, scoliose heet dit. Je kunt er prima mee leven en alles doen, sporten, yoga, hardlopen. Maar af en toe speelt mijn rug op. Omdat ik opnieuw last van klachten had kwam de fysio met dit idee. Ik had nog nooit gehoord van psychosomatische klachten of een psychosomatische fysiotherapeut, daarom vertel ik er graag wat meer over.
Soms heb ik een week volgepland staat met werkafspraken, deadlines, feestjes en andere zaken en ben ik alleen maar aan het vliegen van A naar B. Aan het eind van de week kan ik een gelukkig mens zijn als ik lekker bezig ben geweest en alles gelukt is! Op zo’n moment denk ik: zie je.. ik kan verschillende ballen in de lucht houden als het nodig is, you go girl! Maar wat een onzin eigenlijk, dat streven naar altijd alles voor elkaar krijgen. En dan vraag ik me af, voor wie creëer je de ideale balans eigenlijk? Voor jezelf of omdat het zo hoort ?