Stille wateren hebben diepe gronden. Hoe vaak ik die uitspraak wel niet gehoord heb. Als jong meisje werd ik vaak stil en verlegen genoemd. Woorden waar ik in de loop van tijd een hekel aan heb gekregen. In een wereld waarin degenen die het hardste roepen vaak het beste gehoord worden en werkgevers een duidelijke voorkeur voor extraversie hebben is het niet makkelijk om jezelf te accepteren als je niet aan dit plaatje voldoet. Toch ben ik mijn zachtheid steeds meer gaan omarmen.
Ik zie mezelf nog voor me als jong meisje
Ik zie mezelf nog voor me als jong meisjes tijdens blokfluitles. Ik was zo’n 8 jaar oud. Elke week nam mijn muzieklerares een ander instrument mee, om ons mee te leren kennismaken. Deze week was het de harp. Als vanzelf had dit instrument een enorme aantrekkingskracht op me. Misschien door de engelachtige geluiden die het voorbrengt of vanwege de sierlijkheid waarmee je haar bespeelt.
“Dit lijkt me nou echt wat voor jou” zei mijn muzieklerares. “Nee hoor”, zei ik. Ik ontkende het. Ik schaamde me ervoor dat ik de harp zo mooi vond. Als vanzelf voelde ik aan dat het echt niet stoer is om harpliefhebber te zijn en daardoor vond ik de harp “stom”. En zo zouden er nog meer momenten in mijn leven zijn waarop ik keuzes maakte of gedrag vertoonde omdat ik dacht dat dit sociaal het beste werd geaccepteerd.
De harp
En nu, op 34-jarige leeftijd, is de harp weer terug in mijn leven. Nou ja, figuurlijk dan. Ik heb mezelf in de loop van de jaren beter leren kennen waardoor ik mijn gedrag beter begrijp. De vele boeken en online artikelen over introvertie en hoogsensitiviteit hebben hier een belangrijke rol in gespeeld.
Het is geen luxe, maar noodzaak om me af en toe terug te trekken
Ik weet nu wat maakt dat ik liever een op een met een vriendin afspreek dan in een groep. Waarom ik niet goed tegen gewelddadige films kan en mij makkelijk verplaats in een ander. Zo erg zelfs dat ik ook negatieve emoties oppik. Waarom ik snel overweldigd ben en dat het geen luxe maar noodzaak is om mezelf af en toe terug te trekken.
In die tijd kan ik weer opladen en daarna met de meer authentieke versie van mijzelf naar buiten treden. Mijn blog heeft hierin ook een rol heeft gespeeld. Ik heb hierdoor veel gelijkgestemde zielen ontdekt. De vele blogs over bijvoorbeeld HSP leerden mij dat ik niet alleen was hierin en dat zo veel meer mensen zich wel eens “anders dan anderen” voelen.
De wereld heeft meer zachtheid nodig
Ik durf mij daardoor beetje voor beetje steeds meer open te stellen en uit te spreken. Niet alleen over wie ik ben maar ook wat mijn wensen en verlangens zijn. Ik durf dingen te doen die echt bij mij passen. Zoals een yoga opleiding. Ik zal nooit iemand worden die het hoogste woord heeft tijdens een verjaardagsfeestje. En dat is ok. Hier staan veel andere mooie kwaliteiten tegenover. Zachtheid betekent ook warme, empathie, zorgzaamheid. De wereld heeft meer zachtheid nodig. Juist nu.
Foto Annie Spratt / Unsplash
2 Comments
Hoi Jitske (en Layla)
Heeft muziek inmiddels een weg terug gevonden? Instrumenten zijn voor mij namelijk een vorm van meditatie, in mijn geval piano. En daarom vind ik het jammer dat de harp (duidelijk een rust instrument) zo’n aantrekking had maar toch altijd geblokkeerd lijkt te blijven wegens.. waarom eigenlijk? 🙂 Ik hoop dat je stappen tot openheid je de kans geven om de muziekwereld te (her-)ontdekken, als dit nog niet gebeurt is via andere vormen, aangezien het naar mijn mening zo’n krachtige vorm van rust maar ook expressie is.
Warme groet,
Maarten
Dankje voor je leuke, lieve reactie Maarten. De piano is prachtig! Als je dit zo zegt begint het ergens wel weer te kriebelen dit weer op te pikken. Ik heb als kind wel een paar jaar lessen gehad… Heel fijn dat het jou ook zo veel brengt. Liefs, Jitske