Roos zoekt ontspanning #3: alleen naar de sauna

Vandaag ga ik met mezelf een dagje naar de sauna. Met mezelf, oftewel alleen. Dat heb ik nog niet eerder gedaan en ik vind het best spannend. Ik ga weleens alleen een stukje wandelen of zoiets (lees hier waarom af en toe alleen zijn goed voor je is), maar een hele dag alleen in de sauna is toch even wat anders. Ik hoop dat het niet ongemakkelijk voelt en juist heel fijn zal zijn.

Alleen

Het scheelt dat ik bekend ben in deze sauna. Ik ken de weg en ik weet dat ze hier hele fijne baden, sauna’s en plekjes hebben. Als ik om mij heen kijk zie ik dat zo’n beetje iedereen in gezelschap is. Stelletjes, vrienden, moeders met dochters. Dat denk ik tenminste. Er zijn niet veel mensen alleen. Aan het begin is dat idee even wennen, maar dat is meer mijn eigen gevoel. Want er is gelukkig niemand die me raar aankijkt en iedereen gaat toch zijn eigen weg. Ik ga ook mijn eigen weg. Op naar de stoomgrot.

De stoomgrot

De stoomgrot is één van mijn favoriete plekjes. Het is letterlijk een grot met heel veel stoom. Ik moet goed kijken waar ik loop, want het zicht is minimaal. Ik neem plaats aan de zijkant. Een bankje kan ik het niet noemen, maar het is wel bedoeld om op te zitten, een verhoging van de grot zeg maar. De zijkanten, alles, het lijkt sprekend op een grot, het is mooi gemaakt. Het zit hard, maar toch comfortabel. Even waan ik me in het buitenland. En het ruikt hier zo lekker. Is het lavendel? Ik probeer zo goed mogelijk de geur op te snuiven in mijn neus. Nee, het is menthol, munt, pepermunt. Zoiets. Lekker in elk geval. De warmte vind ik ook lekker.

Op de achtergrond hoor ik een bekende melodie. Ik ken dit liedje. Welk liedje is dit ook alweer? Het is zonder gezang, instrumentaal dus. Een panfluit, een gitaar en volgens mij hoor ik zo’n instrument waarbij ze met stokjes ergens op slaan. Geen idee hoe dat instrument heet, maar ik zie het helemaal voor me. Een grote man met een wit kleed om zich heen, hij heeft in beide handen een stokje en hij slaat in de lucht, tegen houten plankjes aan, maar dan niet van hout, ze zijn zilver. Oké, wakker worden. Wakker blijven.

‘Whatever it takes, or how my heart breaks… I will be right here waiting for you.’ Het duurde even, maar ik heb door welk liedje ik hoor. Het klinkt prachtig. En het klinkt veel intenser nu ik hier alleen zit, nu ik mijn aandacht alleen op het liedje heb. Het raakt me op de een of andere manier. Ik voel dat mijn tranen in mijn ogen willen komen, ik weet niet waarom. Dat heb ik met sommige liedjes. Maar ik knipper mijn ogen en houd ze gesloten. Mooi liedje.

De gletsjergrot

Van de warme grot naar de koude grot. Ik stap in de gletsjergrot. In deze ruimte is het echt koud. Min acht graden, lees ik. Ach ja, dat schijnt goed voor je te zijn. Ik ga gewoon zitten en ik doe alsof dit heel fijn is. Zo werkt dat. Op deze manier houd je eigenlijk je hersenen voor de gek. Als je maar lang genoeg denkt dat iets fijn is, ga je het uiteindelijk automatisch fijn vinden. Nou ja, een beetje fijn. Het valt in ieder geval best mee.

95 graden sauna

Tijd voor wat warmte. Ik ben wel toe aan wat warmte, dus ik bedenk mij niet en ik loop naar de 95 graden sauna. Het advies is om niet langer dan een kwartier in de 95 graden sauna te zitten. Nou, geloof mij, dat houd je niet eens vol. Ik tenminste niet.

Het lukte me net om de vijftien minuten uit te zitten, maar dat was wel heftig. Mijn hartslag ging tekeer en ik smolt van mijn eigen zweet. Ik verlangde op dat moment naar het dompelbadje. Maar zodra ik mijn voet in het dompelbadje zette… Brr. Maar diehard dat ik ben, stapte ik gewoon verder. Helemaal kopje onder. Ook hierbij geldt: uiteindelijk valt het wel mee, dan wen je eraan en is het juist lekker.

Muziek onder water

Alleen in het buitenzwembad is het al genieten. Het uitzicht over het meer, de eendjes in het water, het strandje, de hangmatjes die heen en weer schommelen met mensen erin. Het is hier mooi. Ik kan in dit warme water wel een uur in blijven zitten. En nu ik alleen ben, kan dat ook gewoon. Niemand die aan mij vraagt om verder te gaan. Dus ik blijf lekker in het zwembad.

Op een gegeven moment hoor ik wat geks. Hoe dichter ik bij de waterafvoer kom, hoe harder ik het hoor. Maar het is niet de waterafvoer. Het hoort ook niet als ‘blubblubblub’. Het klinkt haast als muziek. Ik kom erachter dat hoe dichter ik met mijn oren bij het water kom, hoe beter ik het hoor. Niet alleen langs de kant, ook in het midden van het zwembad. Ik dompel mijn hoofd nog verder in het water en dan kom ik erachter: het is onder water! Heel apart. Er speelt zich muziek af, onder water. Dit heb ik nog nooit eerder gemerkt. Als ik met iemand ben kletsen we waarschijnlijk te hard, of ging ik gewoon niet onder water. Zo ontdek je nog eens wat. Oh, ik vind het heerlijk alleen.

Verwarmd strand

Een paar meter verderop ligt het verwarmde strand. Weer heb ik het gevoel dat ik even in het buitenland ben. Nu bevind ik mij in Spanje, of een ander land waar het warm is, dat mag ook. De strandstoel ligt prima. Mijn armen rusten op de houten armleuning, mijn voeten dompel ik onder het warme zand, ik kijk naar de zee en ik hoor de golven. Dit is niet verkeerd.

Hierna besluit ik om naar het echte strandje buiten te gaan. Ik heb ook wel zin om lekker te ‘bungelen’ in een hangmat. Ik stap in een hangmat en ja hoor, ik val aan de andere kant van de hangmat eruit. Hoe krijg ik het weer voor elkaar? Wat gênant. En dat terwijl ik alleen ben, dubbel zo erg. Ik besluit om niet meer uit de hangmat te komen, hier blijf ik mooi in liggen, voorlopig. Heb ik weer, hoor. Dit is net zoiets als toen in Rotterdam, toen ik van de trap viel, op het station, met heel veel mensen om mij heen en ik ook alleen was. Oké, dat was erger.

Hoe vond ik het nou, een dagje alleen naar de sauna?

Aan het begin vond ik het best spannend en moest ik even wennen. Maar het voelde niet ongemakkelijk – op mijn hangmatmomentje na – en ik vond het wel lekker alleen, want nu kon ik zo lang als ik wilde ergens in blijven en hoefde ik met niemand rekening te houden. Het nadeel van alleen zijn in sauna de Veluwse bron, daar was ik namelijk, was het alleen eten. Dat is minder gezellig natuurlijk. En dat er niemand is die je wakker houdt. Gelukkig ben ik niet echt in slaap gevallen, maar ik heb een paar momentjes gehad dat ik bijna wegdommelde. Compleet ontspannen, dat kan je wel zeggen. Het was heel fijn.

Roos is een enorme dierenliefhebber en brengt haar tijd het liefst door met Sjonnie. Ze doet niks liever dan thee drinken en  schrijven. Lees meer van haar schrijfsels op www.roosvlaar.nl.