Selfcare- of zelfhulpboeken zijn razend populair. Er was een tijd dat ik ze allemaal verslond. Ik nam er zelfs een jaar de tijd voor. Tijdens mijn sabbatical in 2015, hetzelfde jaar dat ik mijn blog begon, wijdde ik een jaar lang aan mijn zoektocht naar geluk en wat voor mij het beste werkte. Inmiddels kijk ik met een steeds kritischer oog naar al deze geluksboeken….
‘Wat heb jij gister gedaan?’ vraag ik aan een goede vriendin. ‘Ik heb gister gepuzzeld.’ Dat moet ik even tot me laten doordringen. Puzzelen? Hoezo puzzelen? Ik geloof dat ik negen jaar was toen ik voor het laatst een puzzel in elkaar heb gezet. Misschien tien. Maar een seconde later denk ik: ja, op zich lijkt me dat best ontspannend. Een avond puzzelen.
Wat kapot is kun je weer herstellen. De stukken bij elkaar rapen en lijmen tot één geheel. De Japanse kunstvorm Kintsugi accentueert de barsten door bladgoud te gebruiken, zodat het gebruiksvoorwerp nog mooier wordt dan ervoor. Het is een metafoor voor het leven. What doesn’t kill us makes us stronger. We moffelen tegenslagen en emotionele barsten niet weg, we vereren en vieren ze. Ze horen net zo goed bij het leven.
Alleen. Dat klinkt nogal kil. Op de een of andere manier heerst er een deprimerend sfeertje om het woordje ‘alleen’. Het klinkt nogal eenzaam, somber, zielig. Dat is toch zo? En geef maar toe, als je iemand alleen op een bankje ziet zitten denk je al gauw: ah, zielig. Die voelt zich vast niet lekker. Dus… tijd voor een pleidooi voor alleen op pad gaan! Want even alleen zijn is heel fijn. Ik ging alleen op pad en vertel je meer over hoe ik dit heb ervaren – en waarom af en toe alleen zijn goed voor je is.
