Mijn bezoek aan een kinderweeshuis op Bali

Tijdens het voorbereiden van mijn reis naar Bali was ik opzoek naar een plek waar ik mezelf kon inzetten als vrijwilliger. Hoewel mijn omgeving tegen mij zei: ‘ach ga toch lekker vakantie vieren, je hoeft niet altijd iets te doen’, voelde ik diep van binnen dat ik nog wel eens iets kon betekenen voor mensen op Bali. Maar hoe of wat werd mij niet duidelijk totdat ik in de auto stapte van de vriendelijke taximan Erwin.

Mijn ontmoeting met een taxichauffeur

Op Bali zijn niet alle taxichauffeurs even vriendelijk. Ze proberen in een korte tijd aan zo veel mogelijk geld te komen en vinden een praatje met je maken soms iets te veel moeite. Bij Erwin was dit anders. Ik voelde me veilig en thuis bij hem in de auto en hij bracht ons naar de mooiste plekken van het eiland voor een klein prijsje.

Tijdens de vele uurtjes in de auto raakte ik met hem aan de praat over zijn leven op Bali. Toen ik hem vroeg waarom hij is afgestudeerd als dokter, maar werkt als taxichauffeur, moest hij even slikken voordat hij antwoord gaf. Wanneer hij dokter zou willen worden, ontvangt hij de eerste drie jaar de helft van het salaris dat hij nu verdient. Met dat salaris kan hij nooit rondkomen aangezien hij nog twee broertjes heeft die verzorgd moeten worden. Kortom, zijn droombaan kon hij voorlopig nog wel even vergeten… Bizar om te beseffen dat de opleiding tot dokter hem veel geld heeft gekost, en je eenmaal afgestudeerd nog niet aan te bak komt, omdat je onderbetaald krijgt.

Toen Erwin mij vertelde hoe hij in Bali terecht was gekomen viel mijn mond open… Erwin is geboren op het Indonesische eiland Sumba in een arm dorpje. Om verschillende redenen konden zijn ouders niet meer voor hem en zijn broertjes zorgen waardoor hij in een weeshuis op Bali terecht is gekomen. Op Bali zou hij meer toekomst hebben. Als klein jongetje is hij opgegroeid in dit weeshuis en heeft hij zijn ‘nieuwe familie’ ontmoet. Hij heeft een liefdevolle tijd gehad in dit weeshuis en keert er nog regelmatig terug.

Tassen vol ballen en speelgoed

Al snel viel alles voor mij op z’n plek en stelde ik voor om langs te gaan bij dit weeshuis. Erwin stemde in en onderweg naar het weeshuis vroeg ik hem op welke manier ik het weeshuis zou kunnen ondersteunen. Erwin stelde voor om te stoppen bij een winkel waar ik wat ballen en speelgoed kon kopen voor de kinderen. Zo gezegd zo gedaan. Met tassen vol ballen en speelgoed kwamen we aan bij het weeshuis.

De kinderen vlogen mij om m’n middel en een meisje barste zelfs in tranen uit. Ze noemde haar naam en vroeg mij om of ik haar gezicht nooit meer wilde vergeten. We maakte een foto samen (zie hierboven) en ik zei tegen haar dat ik de foto voor altijd zou bewaren. De moeder van het weeshuis, tevens de dochter van de oprichter, riep alle kinderen bij elkaar. Binnen drie minuten waren alle kinderen verzameld en zongen ze liedjes met elkaar. De tas met cadeautjes deelde ik uit aan de kinderen en ze toonde op alle mogelijke wijzen hun dankbaarheid.

Het is zo bijzonder om te zien dat je gelukkig kunt worden van weinig. Eigenlijk heb je in het leven niets meer nodig dan liefde. Love is al you need! Dus zorg ervoor dat je de mensen om je heen kunt voorzien van jouw liefde, op welke manier dan ook. En je zult merken dat je vanzelf liefde terug krijg, hoewel dat niet de reden moet zijn van het zenden van liefde.