Mijn yoga docenten opleiding: het begin

“Dat pas echt bij je” was een veelgehoorde reactie als ik vertelde dat ik van plan was om een yoga teacherstraining te doen. En dat vond ik nu ook. Dus besloot ik ervoor te gaan! Het leek eindeloos te duren, want ik er was er in de zomer al klaar voor, en nu is het eindelijk zo ver. Ik ben deze maand begonnen met een 200-urige yoga opleiding bij Open Yoga in Groningen. Ik deel graag deze bijzondere ervaring met je.  We beginnen bij het begin: mijn eerste dag van de opleiding.

Binnenkomen

Terwijl ik mijn fiets neerzet bij de Nieuwe Kerk in Groningen kijk ik naar de ingang. Het is nu nog opvallend rustig. Ik ben meer dan een half uur te vroeg, bewust ook, want dan kan ik me rustig omkleden en acclimatiseren. Het is een stuk fijner om iedereen rustig te zien binnendruppelen dan wanneer je ineens een drukke zaal binnenvalt. Ik meld me bij de balie. “Hoi, ik kom voor de yoga teachterstraining”.

In de kleedruimte zie ik een man staan van midden veertig – mannen en vrouwen kleden hier gezamenlijk om. Even later hoor ik dat nog iemand zich bij de receptie meldt voor de teacherstraining. Een vrouw van ergens eind dertig, schat ik in, als ze binnen komt lopen. Ik ben een beetje bang dat ik tussen allemaal jonkies zit, op Instagram zie je altijd foto’s van jonge, mooie meiden die yogadocent zijn. Ik weet niet zeker of ik mij hier thuis tussen voel. Maar al snel merk ik dat het meevalt. Je ziet wat van alle leeftijden door elkaar en de meerderheid is toch zeker wel 30+. Sommige vrouwen schat ik ergens in rond de 50. 

Even later loop ik naar de woonkamer van Open Yoga. Een lichte ruimte met hoge plafonds en uitzicht op de Nieuwe Kerk. Hier hangen wat gezellige plantjes hangen aan het plafond, er is een loungebank om wat fijne yogatijdschriften op te lezen, een keukentje en een grote tafel met stoelen. Hierboven hangt een grote, stoere lamp. Bij het kleine keukentje kun je thee halen – en ook thee maken hoor ik later. Ik zie een handjevol gespannen gezichten. Een handjevol, want over een ruim een half uur begint het past officieel. Iedereen geeft elkaar een hand en lacht. Een lacht van opluchting want door het ontmoeten van jouw medestudenten valt er al een stukje spanning weg. ‘Hi, I’m Jitske’. Vanaf nu praten we Engels. Het is namelijke een Engelstalige opleiding, had ik dat al gezegd?

Een half uur later

Het voordeel van ruim op tijd zijn is dat je een fijn plekje kunt zoeken in de zaal. Ik ga zitten op een plek die goed voelt – helemaal achterin, zodat ik rustig kan observeren. En dan komen er steeds meer mensen binnen. Ik tel 10 mensen, 15, 20, 25. Help! Zo veel! Maar dat wist ik van tevoren. Ik wilde zo graag een yoga-opleiding volgen dat ik de grote groepen maar voor lief neem. Gelukkig ben je met yoga toch vooral in je ogen zone, Tenminste?

Ohm

Na een korte introductie van Dieuwertje, onze yogadocent van vandaag, samen met Mandy eigenaar van Open Yoga en beiden verantwoordelijk voor de opleiding, gaan we echt van start. “Sluit je ogen”. Het is tijd. Tijd om naar binnen te keren. Spirituele klanken vullen de zaal. Ik waan me eventjes in India. Ik ben nog behoorlijk overprikkeld door alle mensen, geluiden, en ook innerlijke processen dus ik heb eigenlijk nog niet zo goed om me heen kunnen kijken. Het is te veel, ik ben te gespannen en ik neem het toch niet op. Ik maak dankbaar gebruik van dit moment om tot jezelf te komen. Dit is waar yoga voor mij om draait – het cliché maar zo waar, thuiskomen in jezelf.

“Je hebt deze stap voor jezelf genomen. Je bent nu hier. Neem even de tijd om te bedenken wie jou allemaal hebben geholpen op de weg hier naartoe”. Als vanzelf komen de beelden naar boven drijven, ik zie bekende gezichten voor me, hoor zinnen in mijn hoofd. Ik denk met een warm en dankbaar gevoel aan mijn moeder die mij in huis heeft genomen tijdens mijn werkloze periode, goede vriendinnen, mijn vorige yogadocent. Ik hoor weer de woorden van een goede vriendin van me, zo’n drie jaar geleden. “Weet je wat jij nodig hebt? Jij moet er even helemaal uit, alleen op reis”. 

En als ik terugkijk op de afgelopen jaren is het allemaal begonnen met Bali. Mijn sabbatical van een jaar en het begin van de zoektocht naar een levensinvulling die bij me past. Ik denk aan de woorden van een goede vriendin, nu zelf ook yogadocent, die mij vertelde dat een yoga opleiding echt wat voor mij zou zijn. “Jit, je gaat er zo veel aan hebben. Het is echt een cadeautje voor jezelf”. 

Dieuwertje vraagt ons om een intentie te bedenken. Dat kan een intentie zijn van vandaag, of een intentie voor jouw yogapad. ‘Niet zo streng zijn voor mezelf’ is het eerste wat in mij opkomt. Ik vind dit een mooie.

In de kring

Fjiew, we hebben het voorstelrondje overgeslagen, denk ik opgelucht. Dieuwertje legt uit dat het haar het beste leek gelijk met de practice te beginnen – na de meditatie zijn we zo’n twee uur bezig geweest met de asana’s. En ik ben het helemaal met haar eens. En dan vraagt ze ons in een kring te komen zitten. Iedereen neemt nog behoorlijke afstand van elkaar dus er ontstaat een enorme cirkel. Dieuwertje spoort ons aan dichterbij te komen. Wat we braaf doen. 

En dan de vraag: ‘waarom ben je hier en wat is je intentie’. Als ik aan de beurt ben, merk ik dat mijn Engels enorm is weggezakt. Kritisch vraag ik mezelf af hoe dit kan, ik heb mijn Master toch in het Engels gedaan! Ik vergeet alles wat ik wilde zeggen en ben al blij dat ik weet uit te brengen hoe ik heet… En dat ik vooral yoga doe omdat het me ontspant, en dat ik een “stressed out person” ben. 

Ik wil honderdduizend dingen zeggen. Dat ik yoga beoefen omdat het me helpt bij mijn houding, dat ik het doe zodat ik minder last heb van mijn rug (ik heb namelijk een scoliose), dat ik het doe om flexibeler te worden, dat ik alles eromheen interessant vind, de yogafilosofie, de anatomie, dat ik wil leren yogales te geven omdat ik geloof in yogatherapie en je hier uiteindelijk mensen mee kunt helpen, maar ik kom er niet op. Ik grap nog dat ik niet weet waarom ik hier ben omdat dat “the big question of life” is. En dit is ook echt zo.

Ik heb niet het antwoord op alle vragen. Ik weet niet hoe de toekomst eruit zal zien. En heel eerlijk wil ik dat ook niet weten. Ik wil juist onbevangen in het hier en nu staan, niet bang zijn om te vallen, enorm op m’n bek durven te gaan omdat dit niet erg is en je hiervan leert, wiebelen op een been, poses uitvoeren zonder het stemmetje in mijn hoofd dat zich afvraagt of ik het wel goed doe, juist niet alles volgens een plan doen..vertrouwen hebben in de weg die voor me ligt al weet ik niet precies waar deze toe leidt. Want, zeg ik (in het Engels natuurlijk): “ik weet het nu nog niet, maar ik heb zo het idee dat dit later pas allemaal duidelijk wordt.” 

Meer persoonlijke verhalen van mij lezen? Lees dan ook Help! Ik ga alleen op vakantie (naar Ameland).

Foto: Sergey Shmidt / Unsplash