Na een kleine drie maanden rondreizen in mijn camper door het westen van Europa, heb ik de kust van noord Portugal bereikt. Hier kijk ik naar de surfers in de zee en begin ik me te beseffen dat ik aan het surfen ben op de golven van mijn innerlijke reis.
Rust en bezinning
In Frankrijk kwam ik terecht op de golf van yoga. Ik kwam in een ritme terecht waar ik veel ruimte creëerde voor rust en bezinning. De ochtend stond in het teken van yoga en meditatie. Eerst yoga, omdat mijn geest dan tot rust komt en ik een fijne basis creëer voor meditatie. Daarna meditatie, focussen op mijn ademhaling en voelen hoe het lichaam voelt. De rest van de dag vulde ik met een kleine wandeling, wat lezen of wat gitaar spelen. Groots en meeslepend was de reis daar niet. Mijn lijf werkte niet op de manier zoals ik graag wilde dat het werkte. Mijn knie bleef me in de weg zitten. Het leek bijna alsof hij me wat wou vertellen. Alsof hij leidend wilde zijn in het pad dat ik nu afleg.
Burgos
Bij het oversteken van de Spaanse grens kwam ook het Spaanse temperament in mijn reis. Er was een golf van steden, van avontuur in de bergen en van ontmoetingen met andere mensen. Zo was ik in Burgos, een oude Spaanse stad met een plaatje van een kathedraal. Ik bezocht mijn neef Bart, die in het noorden van Spanje samen met zijn vriendin in een oude ruiine op een berg woont, afgesloten van elektriciteit en stromend water. En luisterde ik naar de verhalen van de mensen die Santiago de Compostela hadden bereikt. Het verhaal van Wietske schreef ik op.
Waar Frankrijk in het teken stond van rust, daar was Spanje onstuimig en bruisend. En dat maakte dat mijn ritme van yoga en meditatie in de knel kwam. En daarmee de spieren in mijn lijf ook. In Portugal is het de uitdaging om deze twee vibes met elkaar te combineren.
Jaloers
Als er geen verplichtingen zijn om je aan te houden, geen afspraken waar je op moet verschijnen, lijkt het makkelijk om precies dat te gaan doen waar je anders denkt geen tijd voor te hebben. Soms zeggen mensen tegen me: ‘Ik ben jaloers! Je hebt nu alle tijd om zoveel aan yoga en meditatie te doen’. Dat ik tijd heb, is een feit. Toch begin ik me af te vragen in hoeverre het ruimte maken voor de mogelijkheid tot persoonlijke groei te maken heeft met tijd. Uiteraard, ik geef toe, mijn lege dagen geven me veel ruimte om te doen waar ik zin in heb. Toch is deze fase voor mij ook confronterend, omdat afleiding niet op de loer ligt. Vaak is er geen internet, kan ik mezelf niet verliezen in een lange fietstocht of een avond doorzakken in de kroeg met vrienden. Het is afleiding die ik mis, die ik over een tijdje weer hoop te krijgen. Maar waarvoor ik ook dankbaar ben dat ze er nu niet voor me zijn.
Duik erin
Als je deze afleiding wel hebt…heerlijk, geniet ervan! Reizen is fijn. Het geeft ruimte om te spelen en te ontdekken. En ik ontdek dat het allerminst een voorwaarde is om te kiezen voor een andere weg. Afleiding van innerlijke groei ligt overal op de loer, of je nu in het ritme zit van een baan of rondtrekt in een camper. Mijn boodschap: gun jezelf ook tijd zonder deze afleiding. Ga het aan, duik erin. Voel je ongemakkelijk, onrustig, verdrietig misschien. Laatst schreef ik een liedje en één van de zinnen was: ‘Deze reis is een eenvoud, mijn cadeau voor het leven’. Dus…als je in Nederland zit en de herfst slaat net zo om jou heen als hij nu om mij heenslaat hier in Portugal, bedenk dan eens welk cadeau jij jezelf dit seizoen wil geven. Ik ben benieuwd!
Geen opmerkingen