Jee. En dan begin je weer met het schrijven van een blog…. na een stilte van toch wel een paar maanden. Mijn leven heeft in de tussentijd niet stil gestaan.
Ineens realiseerde ik het mij. Vandaag, op een zonnige maandagmiddag, na mijn tweede kop koffie van de dag – decafé, dat dan weer wel. Wat heerlijk! Eindelijk een normale week. Geen gekke feestdagen meer, geen vertraagde vluchten, geen haastige bezoekjes aan de dierenarts.
Over dat laatste. Dat was de belangrijkste reden dat ik niet lekker in mijn vel zat. Kortgeleden is mijn kat overleden. Eigenlijk ging het de laatste twee maanden al niet goed met haar. En begrijp me niet verkeerd, ik zou met alle liefde nog heel vaak de dierenarts bezoeken als dit zou betekenen dat ze nog in leven was. Maar het was wel een zware periode, omdat ik zo bang was haar te verliezen, en afscheid nemen zo moeilijk is.
Ik zie mezelf nog zitten. De een na laatste dag van mijn week lange yoga teachters training. Ik probeer zo goed als ik kan mijn tranen te dwingen maar het lukt gewoon niet. Ik denk constant aan Layla, die gisteravond weer een terugval had.
Nu moet je weten dat Layla niet zomaar een kat is. Ze is mijn maatje, mijn steun en toeverlaat, mijn beste vriendin. We zijn eigenlijk altijd samen. En omdat ik werk vanuit huis is dat behoorlijk vaak. Het eerste wat ik doe als ik ’s ochtends wakker word is kijken of het goed gaat met haar. Meestal ligt ze op bed, dus ik hoef me dan alleen op te richten en te kijken naar mijn voeteneinde. Dit doe ik ook vaak als ik tussendoor wakker word. En dus ook voor het slapengaan is ze de laatste die ik zie.
Het is lastig uit te leggen hoe hecht een band tussen jou en je dier kan zijn. Omdat ik alleen woon is die bij mij heel hecht. Layla oordeelt nooit over mij. Layla zegt nooit iets onaardigs. Als ik me rot voel is ze er gewoon, en dat is genoeg. Als ik thuiskom wacht ze me altijd op en is ze blij me te zien. Thuiskomen na een vakantie is zo veel leuker omdat ik weer met haar herenigd wordt. Ik voel zo veel liefde voor haar. Gewoon omdat van haar houden zo makkelijk is, en zo vanzelf gaat.
Hier zittende zegt mijn gevoel dat Layla het niet lang meer houdt. Waarom ben ik ‘s ochtends op de fiets gestapt hier naartoe? Elke vezel van mijn lichaam wil hier niet zijn. Ik dacht dat het zou lukken, maar na een haastige rit naar de yogaschool, ondertussen bellend met de dierenarts en een goede vriend die mij hier naartoe kan brengen, merk ik pas hoe van streek ik ben. Uiteindelijk ga ik naar huis. Daar tref ik Layla aan op mijn tafel beneden in de tuinkamer, genietend van de zon. Voor een kort moment lijkt het alsof ik me alle zorgen heb ingebeeld.
Zo’n drie dagen later is ze dood. Helaas heb ik haar moeten laten inslapen. Ik kan niet geloven dat ze er niet meer is. Als ik thuiskom van de boodschappen, een uitstapje of een yogales is er niemand die me opwacht.
Nu klinkt dit allemaal best zwaar, en dat is het ook wel. Ik troost mezelf met de gedachte dat het beter wordt en de tijd het verdriet en gemis zal doen verminderen. Gelukkig heb ik genoeg om naar uit te kijken. Dat helpt ook. Dat over de vertraagde vlucht trouwens. Dat had te maken met mijn vakantie tussen Kerst en Oud en Nieuw naar Spanje – dat had ik nog niet verteld. Uiteindelijk vliegen we terug op 1 januari. Eerst leverde dit wat stress op maar het betekende ook dat ik Oudjaarsavond kon doorbrengen op een plein in Nerja. Elke seconde tijdens het aftellen tot 12 uur een druif nemend. Tien in totaal. Dat is namelijk traditie in Spanje.
En de feestdagen…we’ve all been there.
Inmiddels staat er een nieuwe reis in de planning. Dit keer naar Amerika. Zonnig Californië wacht op mij. Het duurt nog zo’n 6 weken dus ik ben al begonnen met aftellen.
Foto: Kristopher Roller / Unsplash
Geen opmerkingen