Zelfhulpboeken: wat vind ik ervan?

Selfcare- of zelfhulpboeken zijn razend populair. Er was een tijd dat ik ze allemaal verslond. Ik nam er zelfs een jaar de tijd voor. Tijdens mijn sabbatical in 2015, hetzelfde jaar dat ik mijn blog begon, wijdde ik een jaar lang aan mijn zoektocht naar geluk en wat voor mij het beste werkte. Inmiddels kijk ik met een steeds kritischer oog naar al deze geluksboeken….

Waarom? Er gaan steeds meer geluiden op dat het constante streven naar geluk júist ongelukkig maakt. Want door constant “beter” te willen vergeet je te koesteren wat je al hebt. En ook eens met “gewoon goed” genoegen te nemen.

Geluk is ook verworden tot een containerbegrip. Het is een ongrijpbaar iets want je kunt het niet vastpakken. En als je het al hebt, kan het niet voor eeuwig zo blijven. Het komt en gaat. Je zou maar met een constant gevoel van euforie door het leven gaan en nooit irritatie, woede of verdriet kennen. Iets wat denk ik ook onmogelijk is. Maar als jij die persoon bent, steek gerust je vinger op.

Wie gaat er nu met een constant gevoel van euforie door het leven?

Met het stoppen van de zoektocht naar geluk stopte ook de onrust. Ja, het leven is af en toe gewoon een strijd. Er zijn dagen dat je vooral in de overlevingsmodus zit en allang blij bent als je aan het eind ervan weer in je bed ligt. Er zijn gelukkig ook dagen dat het was makkelijker gaat. En er zijn dagen waarop je kleine geluksmomentjes beleeft: iemand die naar je glimlacht, jouw kat die je een kopje geeft, die heerlijke brownie bij de thee.

Begrijp me niet verkeerd. Ik houd nog steeds van selfcare boeken. Alleen ik sta er nu wat anders in. Namelijk zonder al te hoge verwachtingen. Wat ik leuk vind van al die psychologische boeken is dat ze altijd een andere invalshoek hebben. Je leert telkens wat nieuws. En daarom lees ik ze nog steeds: om nieuwe inzichten op te doen. Om het leven net wat anders te bekijken. Want je bent zelf natuurlijk hartstikke gekleurd door je opvoeding, ervaringen en aangeboren karakter.

Je stopt ook niet na één sportschoolbezoekje

Hoewel mijn zoektocht naar geluk gestopt is, is mijn zoektocht naar balans dat nog niet. Hoewel ik steeds beter heb leren omgaan met mijn hoogsensitiviteit, ben ik nog steeds veel bezig met aarden: yoga doen, meditatie, visualisaties, om zo steviger in het leven te staan. En dat is ok. Je stopt ook niet na één sportschoolbezoekje. Als je echt conditie en kracht wil opbouwen, en uiteindelijk zo zelfs je levensverwachting wilt verhogen, vraagt dat constante aandacht. Je hele leven lang. Het is de kunst het dan niet als een ‘moetje’ te zien. Maar dat even terzijde. 

Groene smootie

En heel veel ochtendroutines – waar ik trouwens niet aan doe, tenminste niet met een kwartier pushups en een groene smoothie – nemen ook niet voor niets erin op om een stukje in een motiverend boek te lezen. Je krijgt zo gelijk een bepaalde mindset. Want met jezelf bezig zijn, zegt ook dat je jezelf de moeite waard vind. Dat je aandacht wilt besteden aan je mentale gezondheid en er gewoon mag zijn. Met of zonder gekke kronkels 🙂

Dus ben ik toch weer naar de bieb gefietst om een stapeltje positieve, en dit keer tikkeltje spirituele, boeken in huis te halen. Vanavond begin ik erin!

Foto: Nine Kopfer / Unsplash

Ik vind selfcare of zelfhulp nog steeds een verschrikkelijk woord. Hoe noem jij ze?